قصہ سیف الملوک/63
63. در مدہِ پیرِ خود مے گوئد
(اپنے پیر صاحبَ دی مدہ وچ فرماندے نے)
آ کلمے منہ لا سیاہی چمّ زمین نورانی
رتّ کالی چھنکا اکھیں تھیں وانگ ہنجھو دے پانی
پے سجدے نکّ رگڑ زمیں تے کر کر عجز نیازاں
مہر پوے متّ حالَ تیرے تے اوہناں غریب-نوازاں
صفت مبارک پیر میرے دی باہر حد بیانوں
پر توں بھی کجھ چکھّ شیرینی جاوے پھکّ زبانوں
مرد بھلیرا مرشد میرا شاہ غلام محمد
اہل شریعت اہل طریقت وانگ امام محمد
محرم حالَ حقیقت کولوں واقف سی ارفانوں
پور تقصیراں نوں تاسیراں ہوون اس زبانوں
جیوں مہتر داؤد نبی سن موم کریندے لوہا
پتھر دل نوں مومن کردے گلّ اونھاں دی اوہا
صحبت مجلس پیر میرے دی بہتر نفل نمازوں
ہک ہک سخن شریف اوہناں دا کردا محرم رازوں
سینہ سرِ الٰہی بھریا متھا چن اسمانی
چشماں شرم ہیائ بھریاں روشن دوہیں جہانی
رحمت ہلم وفا محبت چارے تباں رلا کے
ربّ اوہ شخص شریف بنایا نیک سفاتاں پا کے
آب حیات کلام رسیلی چہرہ خضر ولی دا
درد کنوں رنگ زرد ہمیشہ آتش عشقَ تلی دا
تن من اندر راہ ہکانی اندر دین پیغمبر
سالک صوفی نالے زاہد نالے مست قلندر
جیبھ مٹھی تے خو سلونی صورتَ اپر اپاری
راہ بر راہِ ہدایت اندر کسب توازء داری
چبھی مار لیاون موتی وحدت دے دریاؤں
کھریاں گلاں کھریاں چالاں دامن پاک ریاؤں
کھریاں دے لڑ لگا میں بھی کھوٹا آپ جہانوں
شالہ کھوٹ میرے نوں کجن دائم شرم اوہناں نوں
پردہ پوشی کم فقر دا کرسن اﷲ بھاوے
سدا امید محمد بخشا زور دلے وچ پاوے
آشاوند نہ خالی جاون سخیاں دے درباروں
ایتھے اوتھے دوہیں جہانیں کرم منگاں سرکاروں
کسے کسی تھیں کسی کسے تھیں کسے خضر الیاسوں
شعر؎ کلام سخن دی بخشش مینوں مرشد پاسوں
ہکو سخن نہ ہور تمامی جو نئمت میں پائی
اسے مرد سچے دا صدقہ اپنی نہیں کمائی
خسخس جتنا قدر نہ میرا اس نوں سبھ وڈیائیاں
میں گلیاں دا روڑا کوڑا محل چڑھایا سائیاں
سائیاں! ربّ وڈیائیاں دیوی جس میرا ہتھ پھڑیا
آزز رڑھدا ڈبدا جاندا بیڑی تیری چڑھیا
اس بیڑی دا پور ہمیشہ شالہ صحیح سلامت
دنیاں اتے موجاں مانے سکھی روز قیامت
ہردم رہے ملاہ سرے تے رکھے ہر گردابوں
پار چڑھاوے پور اساڈا بچیئے سبھ ازابوں
سر ساڈے پر ہووے ہمیشہ مہر اوہدی دا سایہ
پاون سبھ پیارے اس دے یمناں برکت پایا