एक अभिवाज्य भाग। ह्यो कला सादर करतना तांच्या मनांत कलात्मक सौंदर्यनिर्मितचें भाग जागृतपणान नासता। त्या वेळार तांच्या मनांत एक कर्तव्याची भावना जागृत जाता। हैं कर्तव्य करता आसतना आपले आपुणूच सौंदर्यनिर्मिती जाता।
प्रयोगात्म लोककलांचो आविश्कार मुखेलपणान भौसाकडल्यानूच जाता। कांय वेळार तो वैयक्तिक स्वरूपाचो आसता। पूण ताचे फाटली भावना ही भौशीक मनाच्या आविश्काराचीच आसता। हााका ालगून सगळ्या लोकाभितर सहजतायेन आयिल्लो परंपरेचो भाग दर पिळगेंत घोळटा। अशे रितीन सगळीं लोककला एके पिळगे सावन दुसरे पिळगेक आपशींच मेळटा। फुडें दर नवे पिळगे उपरांत तातूंत थोडोभोव बदलूय घडून येता। हाका लागून लोककलां बितर परंपरा आनी परिवर्तन हांचो हांचो मेळ एकसारको जायत आसता। प्राकृतीक मुक्तताय आनी उत्स्फूर्तता तशेंच लवचिकपण हें लोककलेचें खाशेलपण। हांकां लागून लोकलेचो आविश्कार सदांच ताजो आनी जिवो उरता। सादर करता आसतना उत्स्फूर्तपणान उसळून आयिल्लो आविश्कार हो लोककलांचो जीव आसता। देखुनूच लोकलेचो दर एक आविश्कार दर खेपे नवोसो भासता। लोककला सादर करता आसतना लोक परंपरेचीं बारीक बारीक साधनां मानीनात। देखून लोककला ही एके पिळगे सावन दुसरे पिळगे कडेन आसा त्या स्वरूपांत वा थोडोसो बदल जावन चलत आयल्या। कलेक जेन्ना जाणपूर्वक बंधनांची गणीतमानी वृत्ती येता तेन्ना ते लोककलेक
