‘ पक्षतीथ‘ हें नामनेचें तीर्थस्थान आसा.चिंदंबरम् ,तिरुवन्नामलईचीं शिवमंदिरां पळोवपा सारकीं आसात.मदुराई,रामेश्र्वर,कन्यामुमारी हीं नामनेचीं धर्मस्थळां आसात.निलगिरी,कुन्नूर,कोडईकानल.ऊटकमंड(उटी) हीं थंड हवेचीं ओडलायणी थळां हांगा पर्यटन खात्यान सगल्यो सुविधा निर्माण केल्यात. -माणिकराव राम नायक गावणेकार तमीळ भास तमीळ भास ही द्रवीड भास परिवारांतली सगल्यांत चड विकसीत आनी समृध्द भास.इ.स.पयलीं कितल्याशाच शेंकडयांपसून हे भाशेचें सुसंस्कृत आनी सुवेवस्थीत अशें रुप मेळटा.तमीळ भाशेचे ब्राह्मी लिपींतले शिलालेख इ.स.पयलीं तिसऱ्या शेंकडयासावन उपलब्ध आसात. हे भाशेचें सगल्यांत पोरणें साहित्य ‘संघम ‘ ह्या नांवान प्रसिध्द आसा. 1981 वर्साचे जनगणने प्रमाण तमीळ भाशिकांची वट्ट संख्या 3,75,92,794 इयली आशिल्ली.उत्तर श्रीलंकेत तमीळ भास चडश्या लोकांची आवयभास.कितलेशेच तमिळ उलोवपी लोक पयलींच्या काळांत मॉरिशस.फिजी जुंवे,वॅस्ट इंडीज,दक्षिण आफ्रिका,मलाया ह्या प्रदेशांनी मजुरी करपाखातीर वचून स्थायीक जाल्यात.हे नदरेन भारतांतली एक आंतरराश्ट्रीय दज्र्याची भास म्हणून तमीळ भाशेचो उल्लेख करुं येता. इरुल,कसुव,कोरव,कैकाडी आनी वरगंडी ह्यो तमीळीच्यो पांच बोली.शेन् आनी कोडून अशीं तमीळ प्रमाण भाशेचीं दोन रुपां आसात. हातूंतले पयलें रुप साहित्याचें माध्यम आसून,दुसरें लोकामच्या नित्याच्या वापरांत आसा.
व्याकरण व्हड आनी ल्हान अशे नामांचे दोन वर्ग आसात.व्हड वर्ग (उयर / तिणै) हातूंत देव,मनीस हांचो आस्पाव जाता,ल्हान वर्ग(अल / तिणै).ताका लागून तातूंत पुल्लिंग आनी स्त्रीलिंग अशे भाग आसात. अल / तिणै ह्या ल्हा न वर्गांत निर्जीव पदार्थ,मनीस सोडून हेर प्राणी,झाडा,कल्पना,गूण हाचो आस्पाव आसून ह्या सगल्यांचें एकच अशें नपुसकलिंग आसता. न्,अन्, वा आन् हे पुल्लिंगी नामांचें एकवचन दाखयतात.ळ् अळ्,आळ् इ वा ए स्त्रीलिंगी एकवचन दाखयतात.दु वा अदु नपुसकलिंग दाखयतात अवन् तो अवळ् ती अदु ते मगन् चलो मगळ् चली आनी हेर ज्या नामांच्या शेवटाक हे प्रत्यय येनात,तांचें लिंग ताच्या अर्थावयल्यानूच समजून घेवंचें पडटा.उयर / तिणै ह्या व्हडल्या वर्गांतल्यान नामांचें भोववचन र्,अर्,वा कळ्,(गळ्,हळ्) हे प्रत्यय लागता, हेर नामांक र् अर् वा कळ् हे प्रत्यय लागातात,दु निमाणें आशिल्ल्या नपुसकलिंगी नामांचें भोववचन हो दु उडोवन वा ताचेबदला न वा वै हो प्रत्यय लावन जाता.हेर नपुसकलिंगी नामांक कळ् हो प्रत्यय लागता. हातूंत आठ विभक्ती आसात.तांचे प्रत्यय अशें प्रथमा-शुन्य; व्दितीया-ए; तृतीया-आल् चतुर्थी-उक्कु,उक्काग पंचमी-इल्,इलिरुंदु,इनिंदु ओदु षश्टी-उडैय,इन्,अदु सप्तमी-इल,इदत्तिल्,संबोधन-ए.हे प्रत्यय सगळ्या नामांक एकवचनांत वा भोववचनांत लागतात .सगले विभक्तीप्रत्यय स्वरादी आशिल्ल्यान ते नामांक लायतना कांय खास संधिनेम पाळचे पडटात. सर्वनामां-
एकवचन भोववचन
पयलो पुरुश नान् ‘हांव’ नांगळ’ आमी’
नाम् ‘तुमी’
दुसरो पुरुश नी ‘ तू ‘ नींगळ ‘तुमी’
नीर् ‘तुमी’
तिसरो पुरुश अवन् ‘तो ‘ अवर,अवर्गळ,’ते’, ‘त्यो’
अवळ् ‘ती’
अदु ‘ते’ अवै,अवैगळ्,अदुगळ,’ती’
संख्यावाचाक पयले धा आंकडे अशें आसात-ओनरु ‘एक’ इरंडु दोन मूनरु तीन नालु चार अइंदु पांच आरु स एडु सात एट्टु आठ ओनबदु णव पत्तु धा.ह्या संख्यावाचकांक आम् वा आवदु हो प्रत्यय लावन क्रमवाचन विशेशण मेळटा.पूण ओनरु एक हाचें क्रमवाचक मुदल्-आम् वा मुदल्-आवज जाता.फाटल्यान दशकवाचक शब्द आयल्यार तें ओराम अशें जाता.मुप्पदु तीस मुपत्तोरम क्रियापदांत वर्तमान,भूत आनी भविश्य अशें तीन मुखेल काळ आसात.वर्तमानकाळाचें कालवाचक चिन्न किर्,भूतकाळाचें त्त् आनी भविश्यकाळाचें प्प् अशें आसा.ह्या सगल्यांचें नकारवाचक रुप एकूच जाता तें धातूक खंयचेंय चिन्न लायनासतना एकदम प्रत्यय लावन सिद्द जाता.हें प्रत्यय अशे आसात.
एकवचन भोववचन
पयलो पुरुश एन् ,अल्.अन् ओम्,अम्,आम्,एम्
दुसरो पुरुश आय्,इ ईर्,ईर्गळ्
तिसरो पुरुश पु.आळ्
स्त्री.आळ आर्,आर्गळ्
न.आदु अ,अदुगळ्
रु,इत्तु उम उम्
धातूच्या तुबन्त रुपाक इळ्ळै हें नकारवाचक लावन तें सर्वनामांवांगडा चलयल्ल्यान सगळ्या काळांचें ,सगल्या पुरुशांचें आनी सगल्या वचनांचें नकारवाचक जाता. धातूपसून विशेशणात्मक,नागात्मक,अव्ययात्मक आनी नकारवाचक धातुसाधित प्रत्यय लावन मेळटात.एकवचनाक उम् वा उंगळ् हो प्रत्यय लावन अनेकवचनी रुप तयार जाता. कांय शब्दयोगी अव्यय अशे आसात.उडन्-सयत आग का पोरुटटु-निमित्तम- खातीर पुडम्- भायर मुन् –पयलीं ,पिन-उपरांत आनी हेर. हय वा ना अशी जाप आसपी प्रस्न सामान्य विधाना उपरांत आ हें प्रस्नार्थक दवरुन जाता.दुबाव उक्तावपाचो आसल्यार आ च्या बदला ओ येता.
तमीळ लिपी-
तमीळ लिपी ही पुर्विल्ले ब्राह्मी लिपिचे खाशेले दक्षिणात्य शैलीपसून तयार जाल्या.पूण तातूंतलीम,आपणाल्या भाशीक वेव्हारीक गरजेचीं अशींच चिन्नां तमीळ भाशेन घेतल्यांत
