आनी वीरताय ह्या भावनांनी भरिल्लें आसून ह्या काळांतलें चडशें काव्य सद्या उपलब्ध ना.डॉ.स्वामिनाथ अय्यर हाणें खूब कश्ट घेवन ह्या काळांतले एट्टुतोगै,पत्तुप्पाट्टू आनी पदिनेण्कीलकणक्कू हे तीन ग्रंथ उजवाडा हाडल्यात. एट्टुतोगै हातूंत कलित्तोगै,परिपाडल,एंगुरुनूरु,पदिट्रपुत्तू,अहनानूरु,पुरनानूरु,नट्रिणै आनी कुरुंतोगै अशे आठ संग्रहग्रंथ आसात. पत्तुप्पाट्टू हातूंत धा दीर्घ कवितांचो झेलो आसा.तांची नांवां अशीं आसात-पोरुनरार्टुप्पडै, पटिटनप्पालै, मुल्लैप्पाट्टू, पेरुम्पाणर्रुप्पडे,शिर्रुपाणार्रुप्पडै,नेडुनलवाडै,कुरिंजिप्पाट्टू मदुरैक्कांजी,मलैपडुकडाम् आनी तिरुमुरुगार्रुप्पडै तमीळनाडूंतले शैव लोक ह्या पत्तुप्पाट्टु ग्रंथाक धर्मग्रंथ मानतात. पदिनेणकीलकणक्कू हो अठरा सूक्तीग्रंथांचो झेलो.हातूंतल्यो चडश्यो सूक्ती संस्कृती सुभाशितांभाशेन आसात ह्या झेल्यांतलो अठरावो ग्रंथ तिरुक्कुरळ हो आसून तो तिरुवळळुवर हाणें रचला.हों विश्वविख्यात असो ग्रंथ,तमीळ साहित्यांतलो तशेंच जगांतलो एक उत्कृश्ट नितीग्रंथ अशें मानतात.ह्या ग्रंथात 1,330,व्दिपद्या म्हळ्यार दोन ओळींचीं पद्यां आसात.भारतांतल्या तशेंच युरोपांतल्या चडशा सगल्या मुखेल भाशांनी ह्या ग्रंथाचे अणकार जाल्यात. महाकाव्यकाल इ.स.च्या पयल्या-दुसऱ्या शेंकडयातूच तमीळनाडूंत जैन आनी बौध्द हे दोनूय धर्म आशिल्ले.इ.स.च्या सव्या शेंकडयाचे निमाणे मेरेन ह्या दोनूय धर्मांचो तमीळनाडूंत नेट आशिल्लो.ह्या काळांत जैन-बौध्दांनी तमीळ भाशेंत खूब ग्रंथरचना केली.संघम काळांतूच ह्या दोनूय धर्मांचें वाड्मय निर्माण जातालें ते॥ सव्या शेंकडया मेरेन खूब वाडलें.देखून कांय संशोधक ह्या म्हाकाव्यांची निर्मिती केली.शिलप्पधिकारम्,मणिमेखलै,जीवकचिंतामणी,वळयापती आनी कुंडलकेशी अशी त्या म्हाकाव्यांचीं नांवां आसात.ह्याच काळांत कांय लघुकाव्यांय तयार जालीं. शिलप्पधिकारम् हें नाट्यमय शैलीन बरयल्लें सर्वांग सुंदर म्हाकाव्य आसा.इळंगो अडिगळ हाणेम हें काव्य रचलां.हातूंत कोवलन नांवाचो एक वणिमेखलै हें म्हाकाव्य शिलप्पधिकारम्चोच उत्तरार्ध आसा.हातूंत कोवलन हाका माधवी नांवाचे गणिकेपसून जाल्ले मणिमेखला हे नायिकेची कथा आसा.हें काव्य शित्तलै शात्तनार हाणें बरयलां. जीवाक चिंतामणी हें म्हाकाव्य तिरुतक्कदेवर ह्या जैन म्हाकवीन रचलां.ह्या काव्यांत जीवक नांवाच्या राजकुमाराचें चरित्र आसा.ह्या काळांत पेरुकदै नांवाचें आनीक एक म्हाकाव्य रचलां.हातूंत उदयनाची कथा आसा.ह्या म्हाकाव्याचो चडसो वांटो नश्ट जाला.पूण जो सद्या उपलब्ध आसा.ताच्योय पंक्ती सोळा हजार आशिल्ल्यान ह्या काव्याच्या विस्ताराची कल्पना येवं येता. नीलकेशी,चूडामणिम, यशोधरकाव्यम्,नागकुमारकवियम्, उदयणन्,आनी कदै हीं ह्या काळांतलीं लघुकाव्यां आसात.हीम काव्यांय जैन-बौध्दांनीच रचल्यांत,मदुरेंतल्या विदयापीठान ज्या तमीळ जैन ग्रंथाक मान्यताय दिल्या तातूंतल्या कांय ग्रंथाचीं नांवां अशीं आसात-नालडियार,नन्मणीक्कदीकयी,इनियवईनर्पतु,इन्ननर्पतु,करनर्पतु,कुरळ आनी पलमोली. भक्तीकाल शिव आनी विष्णु हांचे भक्तीचेर ह्या काळांत खूब काव्यग्रंथ रचल्यात,तमीळनाडूंतल्या शिवभक्तांक नायनमार अशें म्हण्टात.हे संख्येन त्रेसठ आशिल्के.तातूंतले मणिक्कवाचकार,ज्ञानसंबंधर,अप्पर आनी सुंदरम हे चौग जाण मुखेल आशिल्ले.माणिकक्वाचकर हो पांडय राजांचो अमात्य आशिल्लो.पूण उपरांत ताणें अधिकारपदाचो त्याग करुन शैव धर्माच्या प्रचाराक आपली जीण ओंपली तिरुवाचहम् हो ताचो पदांझेलो आसा. अप्पर,सुंदरम आनी ज्ञान संबंधर हांच्या काव्यझेल्याक तेवारम अशें नांव आसा. मेयकंडदेव हाणें इ.स च्या बाराव्या शेंकडयात,शैव सिध्दांताची विस्कटावणी करपी ग्रंथ शिवज्ञानबोधम् बरयलो आनी शैव मताक दार्शनीक अशें स्वरप मेळोवन दिलें,ते खातीर ताका भोवमानान तमीळ व्यास अशें म्हण्टात. तमीळनाडूंतल्या वैष्णव भक्तांक आळवार अशेम म्हण्टात,आळवार म्हळ्यार भगवंताचो साक्षात्कार जाल्लो गिन्यान संत आसून ते संख्येन बारा आसात.श्रीविष्णू हें ह्या आळवारांचें आराध्य दैवत,तमीळ भाशेंत ताका पेरुमळ म्हण्टात.ह्या आळवारांनी विष्णुभक्तीचेर हजारांनी पदां रचून आनी गावन तमीळनाडूंतल्या लोकांक प्रेमधर्माची शिकवण दिली.हाकाच लागून हे आळवार संत थंयच्या लोकांचे देव जाले.तांच्या गितांच्या झेल्याक नालायिर दिव्यप्रबंधम अशेम नांव आसा.इ.स.च्या 10 व्या शेंकडयात नाथमुनी ह्या एका वैष्णवाचार्यान हो झेलो तयार करपाचें काम केलें.रामानुजावचार्य हो ह्याच नाथमुनीचो पण्ट् .उपनिषदांतलो वैष्णव धर्म आनी आळवारांचो शरणागतीप्रधान भक्तीमार्ग हांचो मेळ करुन रामानुजाचार्यान आपल्या विशिष्टाव्दैतमताची स्थापणूक केली. कंबनकाळ म्हाकवी कंबन हाणें तमीळ भाशें वाल्मिकी रामायणाच्या आदाराचेर रामायणाची रचणूक केली.हें रामायण कंबरामायण ह्या नांवान प्रसिध्द आसा.कंबनाचे हे रचणूकेक लागून त्या काळांतल्या हेर कवींनी ताका कविचक्रवर्ती अशें म्हळां.तमीळ आनी संस्कृत ह्या दोनूय काव्यशैलींचो मेळ हें कंबनाचे खाशेलपण.फुडल्या तीन-चार शेंकड्यांनी जे कवी आनी साहित्यकार जाले,त्या सगल्यांचेर कंबनाचो छाप दिसता.ते खातीर ह्या काळांक कंबनकाल अशें विव्दावानांनी नांव दिलां.कंबनाच्याच काळांतलो एक नामनेचो कवी पुगलेंद हाणें नळवेण्बा नांवाचें 428 कवितांचें एक लघुकाव्य रचलां.तें महाभारतांतल्या नलोपाख्यानाचेर आदारिल्लें आसा.कंबनकाळांतल्या काव्यग्रंथानी पेरियपुराणम् ह्य ग्रंथाक एक खाशेली सुवात आसा.शेक्कीळार नांवाच्या एका कवीन तें रचलां ह्या काव्यांत कवीन त्रेसठ नायन्मार कवींचीं चरित्रां वर्णिल्यांत .ह्याच काळाळतलो आनीक एक नामनेचो ग्रंथ म्हळ्यार कंदपुरानम,हो ग्रंथ कच्चिथप्प शिवाचार्य हाणें रचला.ह्या पुराणांत सुब्रह्मण्यमाचें चरित्र आसून,तमीळनाडूंत हो ग्रंथ धर्मीक म्हणून मान्ययेक पावला.इ.स.च्या धाव्या शेंकडयांत शयंगोडार ह्या कवीन कलिंगत्तुपरणि नांवाचें खंडकाव्य रचलां.हें काव्य कुलोत्तुंग चोळाच्या वर्णनाचेर आसा. ह्याच काळांत कांचीलागसार रावपी वामन नांवाच्या एका जैन मुनीन मेरुमंदारपुराणम् ह्या ग्रंथाची रचणूक केली,ताणें काव्य,नीत,व्याकरण,निघंट अशा विशयांचेर ग्रंथांचें लिखाण केलें .थाप्पिलक्कणम्,वीरशोलियम्,नेमिनाथन,नान्नूल अशीं ताच्या हेर ग्रंथांचीं नांवां आसात. मध्यकाल ह्या काळांत टिकाग्रंथांचेर चड बरोवप जालें.इलाम्बुरणर,परिमेल्लगर,नच्चिनार्किनियर ,परियवाच्च्न पिळ्ळै ह्या टिकाकार पंडितामनी ह्या काळांत खूब लिखाण केलें.चवदाव्या शेंकडया उपरांत तमींनाडूंत
