करतात.
म्हालीण वा वेलन बायल वैजिणीचें काम करता. चौदा दीस सुवेर पाळटात. अठ्ठाविसाव्या दिसा भुरग्याचो ‘बारसो’ करतात. सव्या म्हयन्यांत भुरग्याचें उश्टावण करतात. एकेकदां उशटावण करतनाच भुग्याचो बारसो करतात. पाचव्या वा सव्या भुरग्याचे कान तोपतात.
नायर लोकांमदीं मडें आंगणांत व्हरून ताका न्हाणयतात. उपरांत ताका भस्म आनी चंदन लावन नवें वस्त्र न्हेसयतात. निसणीर घालून व हातांनी उबारून मडें तरवाडांतल्या आग्ने दिशेच्या कोनशाक दवरून अग्नी दितात. मेल्ल्या मनशाचो भाव वा भयणीच्या चल्याक अग्नी दिवपाक मेळटा, पूण सध्याच्या काळांत व्हडलो पूत अग्नी दिता. उपरांत सात दिसांमेरेन मृताक पींडदान करतात. सातव्या वा चवदाव्या दिसा अस्थी एकठांय करून खंयच्या तीर्थांत सोडटात. चवदा दिस सुतक धरतात. एकेचाळीस दीस वा एक वर्स दयख्ख धरतात. तेखातीर तरवाडांतलो कोणूय जाणटो मनीस एका वर्साखातीर दीक्षा घेता, त्या काळांत तो नाखटां वा केंस कापिना.
काळाप्रमाण ह्या लोकांच्या चालीरितींनी खूब बदल जाल्यात. अस्तंती संस्कृतीच्या संबंदाक लागून नायर लोकांक तरवाडाची ही परंपरागत वेवस्था मानवान जाली. तेन्ना ह्या समाजांतल्या सुशिक्षीत लोकांनी आपली परंपरागत लग्नां कायदेशीर जावन घोव – बायलेच्या संवसाराक स्वतंत्र अस्तित्व मेळचें म्हणून खूब यत्न केले. इ. स. १९१२ वर्सा त्रिवांकूराच्या संस्थानिकाक तेखातीर नवो कायदो करचो पडलो. त्या कायद्याप्रमाण नायरांचीं लग्नां सगळ्या वटांनी कायदेशीर जालीं. तरवाडच्या उत्पन्नांतल्यान सगल्याक स्वतंत्र वांटणी मेळूंक लागली. पितृसत्ताक कुटूंबपद्दतीक लागून दादल्याची जापसालदारकी वाडली. भाच्याच्या बदलाक पुताक सगळे हक्क मेळूंक लागले. पूण केरळांतल्या खेड्यापाड्यांनी आयज लेगीत मातृसत्ताक कुटूंब पद्दतीचे अवशेश सांपडटात.
शेतवड हो नायरांचो मुखेल वेवसाय. तेच भाशेन वेपार करप, तेल गाळप हे उद्देगूय ते करतात. कांय नायर लोक म्हाल्याचो आनी मडवळाचोय वेवसाय करतात. सद्या कितलेशेच नायर सरकारी नोकऱ्यांनी व्हड हुद्याचेर आसात. – डॉ. के. के. कुरूप
नायर, एम. टी. वासुदेवनः (जल्मः १९३४. कुटल्लूर – पालक्वाट, केरळ).
नामनेचो मल्याळम लेखक. ताचो जल्म एका शेतकामती घराण्यांत जालो. ल्हानपणासावन ताका वाचनाची आवड आशिल्ली. ताका लागून ताचो घराबो खेडेगांवात आसून लेगीत आपल्याक जाय तें पुस्तक मेळोवपाक ताका बरेंच चलून वचचें पडटलें. फुडें जेन्ना तो माध्यमिक शिक्षण घेवंक कुमरनळूराक पावलो तेन्ना थंय ताका कवी अक्कित्तम कडल्यान पुस्तकां वाचूंक मेळूंक लागलीं. ह्याच काळांत तो कांय कविता बरोवंक लागलो. फुडें तो पद्य सोडून गद्यावट्यां घुंवलो तरी ताच्या साहित्यांत मूळच्या कवित्वाचें बींब दिश्टी पडटालें. उपरांत पालक्वाटाक व्हिक्टोरिया कॉलेजींत आसतना ताका वाचूंक – बरोवंक बरोच वेळ मेळूंक लागलो. कॉलेजीच्या निमाण्य वर्सा आसतना ताका ‘मातृभुमी’ दिसाळ्या वरवीं आयोजीत केल्ले संवसारीक लघु कथा सर्तींत ताचे ‘वळरत्त मृगङगळ’ (१९५३) (पाळीव मोनजात) हे कथेक इनामा मेळ्ळें. विद्यार्थी दशेंत आसतनाच ताचो पयलो कथांझेलो. म्हाविद्यालयीन शिक्षण सोंपले उपरांत तो ‘मातृभुमि’ दिसाळ्यांत काम करूंक लागलो.
निळा हे न्हयेचे देगेर बशिल्ल्या चडशा केरळाच्या लेखकाचौ राबितो आशिल्ल्या ताच्या ह्या ल्हानशा खेडेगांवांत ताका मोड, वारें, दुकळ, पिडा हांचो धग लागिल्लो आनी तातूंतल्यानच ताणें ‘नालुकेट्टु’ (पुर्वजालें घर १९५४) ही कादंबरी बरयली. हे कादंबरेंत केरळांतल्या नायर समाजांतल्या मातृसत्ताक समाजवेवस्थेचो घुस्मटमार चितरायला. ताचे हे कादंबरेक केरळी साहित्य अकादमीचो पुरस्कार मेळ्ळो. ते भायर नॅशनल बूक ट्रस्टान मुखेल भारतीय भाशांनी ताचो अणकार उजवाडायलो. ताचे ‘कलम’ (काळ १९६९) हे कादंबरेक १९७० वर्साचो साहित्य अकादमी पुरस्कार मेळ्ळो.
ताची एक म्हत्वाची साहित्य कृती ‘रण्टामूषम’ (दुसरें मोडण १९८४त) उजवाडाक आयली. हे पुराणीक कादबरेचें पात्र भीम, फावो ती योग्यताय आसुनूय फावो त्या मान सन्मानापसून पयसावल्ल्या आयच्या मनशाची मनोव्यथा हांचें प्रतिनिधित्व करता.
ताच्यो हेर म्हत्वाच्यो साहित्यकृती अशो –
कथासंग्रहः रक्तम पुरण्टा मंतरिकळ (१९५२), वेयिलुम निळायुम (१९५४), वेदनायुटे पूक्कळ (१९५५), निन्ते ओरमक्के (१९५६), ओलायुम तीरयुम (१९५७), इरुट्टिण्टे आत्मावु (१९५७), कुट्ट्येटत्ति (१९५९),नण्टप्पेट्ट दिंगल (१९६०), बन्धनम (१९६३), पठनम् (१९६६), कलिवीदु (१९६६), वरिक्कुषी (१९६७), तिरंजेदूत कथाकल (१९६८), दार- एस- सलाम (१९७२), अज्ञतन्ते युरत स्मारकम्, अभयम् तेण्टि विन्दुम (१९७८), स्वर्गम तुरक्कुन्न समयम (१९८०), वानप्रस्थम (१९९२).
कादंबऱ्योः नालुकेट्टु (१९५४), पतिरयुम पकळवेलिचयुम (१९५८) अरबीपोनन्नु (१९६०), असुरवित्तु (१९६२), मंजु (१९६४), कालम् (१९६९) विलाप यात्रा (१९७८), रण्टामूषम् (१९८४)
समिक्षात्मक अभ्यासः कथिकण्टे पनिप्पुर (१९६३) हॅमिंग्वे – ओरु मुखायुरा (१९६८) कथिकण्टे कला (१९८४)
निबंधः किलिवतिलिलूदे (१९९२), एकाकिकलुरे शब्दम (१९९४)
भोंवडेवूर्णनः मनुष्यार निषालुकल (१९६६), अलकुट्टतिल सनिये (१९७२)
नाटकः गोपुरनटयिल (१९८०)
भुरग्यांचें साहित्यः माणिक्य कळळु (१९५७), दय इन्त पेनकुट्टि (१९८७).
हाचेभायर ताणें एका डझनावयर चलचित्रांच्यो कथा बरयल्यात तशेंच दोन चलचित्राचें दिग्दर्शनूय ताणें केला. ताचें ‘निर्माल्यम’ (१९७३) हे
