Si Basilio daw nawad-an sa ginhawa: nagabarug siya ug
nagapaminaw niadtong tanan, siga ang mga mata ug nangumo.
— ¡Kanus-a pa kaha ako mahimong magdadaro! —nagkanayon siya ug midali pagkanaug.
Sa pag-abut niya sa coro, mihunong ug naminaw: ang tingog sa iyang manghod nag-anam kalayo ug ang iyang singgit nga “¡anay! anay! ¡manoy! ¡manoy!” mikalit lamang pagkahilum human niya mabati ang hinagpak sa usa ka ganghaan nga gitakpan. Wala siya mahaglihok sa iyang gibarugan, gipaningot ug nagpangurbg ang kalawasan; gipahit niya ang iyang mga kumb aron dili siya makasinggit ug nalukop siyag tan-aw-tanaw sulod sa simbahan: sa taliwala sa dakung hawanan nagbuntaug ang tumba dinan-agan sa maalop nga suga sa usa ka parahan nga binutangan ug lana sa lubi; ang mga ganghaan sa simbahan tinakpan ug ang mga tamboanan pulos inalihan ug mga tukdog.
Sa kalit lamang si Basilio mibalik pagsaka sa hagdan, miagi sa dapit nga dili pa dugay ilang gilingkoran ug si Crispin ug unya mipadayon pagsaka hangtud sa hunta diin ipamitay ang mga lingganay, gibadbad niya ang mga pisi niini ug sa human nanaug nga maluspad ug masiga ang mga mata.
Ang ulan hapit na motuang ug ang langit nagsugod na pagkahinlo. Gidugtong ni Basilio ang mga pisi, gihigot ang tumoy sa usa ka tukdog sa tamboanan sa kampanaryo ug unya mipadausos siya didto, nalimot lamang pagpalong sa kandila nga ilang gidagkotan. Taudtaud may mga singgit nga nabati gikan sa usa ka dalan sa lungsod inubanan sa binuto sa usa ka pusil; apan walay usa nga nahikugang ug ang tanan mibalik dayon pagkahilum.
