Sa pagkadungog ning katapusang sulti, ang iyang bana mihunong kadiyot, nagduhaduha, apan sa katapusan gidaug gayud sa iyang kahilayan.
—¡Kon mao kana, binli unya ako ug pisos! —matud niya, ug unya milakaw.
Sa pagkanaug na sa iyang bana, si Sisa mihilak ug maayo, apan nahanumdom siya sa iyang mga bata ug namahid sa luha. Naglung-ag siya pag-usab ug iyang gisugba ang tulo ka buok bulad nga nahibilin: sa ingon niana, si Basilio ug si Crispin hipahatan tagsa ka buok ug putol nga isda.
—¡Panggutumon dagway intawon kadtong mga bata karon! —matud niya; —halayò ang ilang laktan ug ang mga tiyan nga gutom dili batiog kaluoy.
Ang alaut nga inahan nagsamot lamag paminaw sa mga kasikas sa gawas: siya nakaila kaayo sa mga linaktan ni Basilio ug ni Crispin.
Sukad sa pagtunod sa ulan, ang kalaw sa silingang libon kaduha kun katulo na motingog, apan ang iyang mga bata wala pa gihapon manghiabut.
Gisulod niya sa kolon ang sudan nga iyang gitagana, miduol siya sa ganghaan ug milili sa dalan. Aron paglingawlingaw, nagaawit siya sa tingog mahinay. Ang iyang tingog ma nanoy, ug kon ang iyang mga bata makadungog ngani nga siya magaawit sa kundiman, takulahaw lamang manghilak. Apan niadtong gabhiona ang iyang tingog nagakurog ug ang iyang awit nagahitad.
Gihunong ang iyang awit ug mitutok siya pagtan-aw sa kangitngitan... Wala gayud bisan usa nga nagapadulong sa iyang balay, ug mao day iyang nabati ang tinulò sa tubig nga natagak sa yuta hinuyop sa hangin.
Sa kalit lamang nahitungha sa iyang atubangan ang usa ka iro nga maitum nga nagsamot panimhot sa dalan. Si Sisa giabut ug kahadlok, mipunit ug bato ug iyang gilabay ang iro: kini midalagan nga nagaulang.
Si Sisa dili matuhbtuhuon, apan tungud kay kadaghan na man siya makadungog nianang mga tilimad-on nga kono magauna sa dautang pal ad ug nianang mga iro nga maitum ug balhibo, niadtong higayona giabut siya ug kahadlok. Gitakpan niya
