La vida es sueño.¹
Igò lamang si Basilio nga nahisaká sa ilang baláy, nahisa- rasay sa mga bukton sa iyang inahan.
Si Sisa namugnaw sa pagtan-aw niya nga si Basilio dang usará ang nahiabút. Buút untà siyá mosulti, apán walâ maka- tingog: buút siyá mogakús sa iyang anák, apán nawad-an sa umóy; buút untâ mohilak, apán ang iyang mga matá natitian sa luhà.
Apán, sa pagtan-aw niya sa agtang sa batà nga nagkadugò, nakasiyagit siyá, nianang siniyagitán nga nagpailá nga ang kasing- kasing nabugtoan ug usa ka ugát:
―Mga anak ko!
―¡Ayaw lamang kahadlok, inahan ko! ―mitubág si Basi- lio; ―si Crispín nahibilín sa kombinto.
―¿Sa kombinto? ¿Nahibilín siya sa kombinto? ¿Buhì ba siyá?
Ang batá miyahat sa iyang inahán.
―¡Ah! ―matud sa inahán nga gibati kalít nga kalipay.
Si Sisa mihilak, gigakús ang iyang anák ug gibalikbalikan paghalók ang agtang sa batà nga nabulit sa dugo.
―¡Buhì diáy si Crispín! ¡Gibilin mo siyá sa kombinto!...
Ang bata gihiling niya sa dakúng pagmatngon. Apán, nganong nasamad ka man, anák ko? ¿Nahulog ba ikaw?
Ang bata gihiling niya sa dakung pagmatngon.
―Ang sakristán mayor, sa pagdala niya kang Crispín, mii- ngon kanakò nga akó dilì niya papaulion hangtud sa ikanapulo ang taknà, ug, sanglit halawom na man ang gabii, mikalagiw akó. Sa paghilabáy ko duól sa kuwartil, dihay miingon: ¿quien vive?; midalagan akó ug unya may pusíl nga gipabutó ug ang
(1) Ang kinabuhi maóy damgo.
