nagautas ug lingi daw nangitag makahinabang kaniya kun na-
gabulong ug suók nga takús niya katagoan. Ang kura miatu-
báng kaniya ug gipangutana siyá nga misingka dungan ang bu-
nal. Ang batà midalagan arón pagpasalipód luyó sa sakristán,
apán gikuptan siyá niini, gipugngan ug gitaon ang iyang la-
was sa latús nga nagpungasì: ang alaut nga batà milugnot, na-
nindak, misiyagit, mihapà sa salóg, miligid, mitindog, midala-
gan, nahidakdak, napukan ug unya gisagang niya ang latús sa
iyang mga kamót nga inigkaigô mokiriw ug unyà mosiyagit si-
yá sa labihang kasakit. Nakità ni Basilio si Crispín nga naga-
bulobaliktos sa salóg díín ang iyang ulo giparók, ug nakità usáb
niya ang latús nga uway nga nagahadyong. Sa dihâ nga nalipong
na, ang iyang manghod mitindog ug mihasmag sa nagasakit ka-
niya ug ang kura iyang gipahit sa kamót. Ang parì misinggit
ug gibuhian ang latús; ang sakristán migamit sa usa ka ulisi ug
gibunalan sa ulo ang bata nga napukan dihâdihâ, nawad-an sa
alamag; giduol siyá sa parì ug giligid ug patid, apán walâ na
managáng, walâ na mosiyagit: nagaligid-ligid lamang sa salóg
daw batang ug unya nag-anám kahumod ang iyang kalsonis..
Dinhi, si Basilio gipukaw ni Sisa.
―Naunsa ikaw? ¿Nganong nagahilak ka?
―¡Gidamgo ako!... ¡Hesus! ―matud ni Basilio nga miba- ngon ug natumog sa singot. ―Apán kadto damgo lamang, ¿dilì ba matuod, nanay, nga damgo ko lamang kadto?
―Unsá may imong damgo?
Ang bata walâ motubág. Milingkod arón pagpamahid sa iyang luhà ug singót. Ang ilang payág mangitngit kaayo.
―¡Damgo, damgo lamang! ―nagkanayón si Basilio sa tin- gog nga mahinay.
―¡Suginli ako sa imong damgo, kay dili akó mahikatulog! ―matud sa inahán sa dihâ nga ang iyang anák mibalik na pag- higda.
―Gidamgo ako ―matud ni Basilio sa tingog mahinay nga nangutlo kamíg humáy... didto sa usá ka pilapilán diín adunay daghang mga bulak... ang mga babaye nanaglukdo ug mga bukág nga punô sa mga uháy... ug ang mga batà usáb... Wala na akó mahinumdom, nanay, nalimot na ako sa ubán.
