Didto mitan-aw siya sa tanang kasuokan: ang mga binatonan ug mga sakristan wala lamang managtagad kaniya. Mihatag siyag katahuran ug lugos lamang gitubag.
—¡Asa nako ibutang kining mga utanon?—nangutana siya nga wala lamang mahamangod.
—¡Diha... bisag asa!—mitubag ang manluluto nga lugos lamang mitan-aw sa dala ni Sisa, nalingaw sa iyang buhat, kay nagkuha sa balhibo sa usa ka manok nga kapon.
Miduol si Sisa sa usa ka talad ug didto iyang gihapnig pag-ayo ang mga tawong, mga paliya, mga patola, ang mga lapyo nga dahon sa pako ug uban pang utanon nga iyang da la. Human niini gikatag niya sa ibabaw ang mga bulak, mipahiyum ug diyutay ug nangutana siya sa usa kabinatonan nga gibanabana niya nga labing matinagdanon kay niadtong manlu luto:
—¿Makahimo ba kaha ako pagpakigsulti sa pari?
—Nagdaut,—mitubag sa tingog nga mahinay.
—¿Ug si Crispin? ¿Nasayud ba ikaw kon atua ba siya sa kristiya?
—¿Si Crispin?—misuna nga nagadiyong.—¿Wala ba didto sa inyo? ¿Buut mo ilimod?
—Si Basilio hinuon atua sa balay, apan si Crispin nahibilin dinhi—mitubag si Sisa;—buut unta ako makigkita kaniya...
—¡Matuod!—mitubag ang binatonan;—nahibilin lagi, apan unya mikalagiw ug... nakadala ug daghang mga butang sa pari. Karong buntag, sayo kaayo, gisugb ako sa kura sa pagpaadto sa kuwartil sa mga sibil aron pagpahibalo didto. Dagway karon atua na sa imong balay ang mga sibil aron pagpangita sa imong mga bata.
Si Sisa nanampong sa iyang mga dalunggan, mibanganga ang iyang baba, mikutabkutab ang iyang mga ngabil, buut un ta mosulti apan kawang lamang: wala siya makatingog.
—Pulos gayud mga buotan kanang imong mga bata—misumpay ang manluluto.—Maila nga ikaw maoy usa ka asawa nga buotan usab; ¡ang imong mga anak nanghiliwat sa ilang amahan! ¡Labi na gayud kanang manghod! Tingali ngani molabaw pa kana kaniya!
