Si Ibarra mitukas sa iyang kalo daw nag-ampo sulod sa
pipila ka gutlo. Sa pagkahuman niyag pangadye, milingi sa
iyang kauban ug misulti:
—Miingon ka ganina nga ang akong amahan mihinabang sa mga batang kabus; ¿karon diay komusta man ang mga bata?
—Karon manlimbasog intawon sila kutob sa ilang maabut ug makasulat lamang sa panahon nga sila makahimo,—mitubag ang batan-on.
—¿Unsa may hinungdan?
—Ang hinungdan mao kay ang mga bata intawon nagakagidlay man lamang ug maulaw sila nga motungha.
Si Ibarra mihilum.
—¿Pilay imong mga tinon-an karon? —nangutana siya.
—Sa akong talaan adunay kapin sa duha ka gatus, apan kaluhaag-lima da ang manungha.
—¿Ngano man kana?
Ang magtutudlb mipahiyum nga masolub-on:
—Kon asuyan ko ikaw sa hinungdan, mataas ug malaay na kaayo ang sugilanon,—matud pa niya.
—Ayaw paghunahunaa nga ang akong pangutana maoy pagsusi lamang nga walay hinungdan,—mitubag si Ibarra sa dakung kaligdung ug mitan-aw sa layo.—Gipalandong kog maayo ug nagatuo ak6 nga labing maayo nga buhaton ko ang mga butang gihunahuna sa akong amahan kay sa hilakan ko siya, labi pang maayo kay sa pagpanimalus sa iyang mga kaaway. Ang iyang lubnganan mao ang Kinaiyahan, ug ang iyang mga kaaway ma6 ang lungsod ug ang usa ka pari: pasayluon ko ang nahauna tungud sa iyang pagkaburong, ug tahuron ko ang ikaduha tungud sa iyang pagka-pari. ug kay buut ak6 nga tahuron ang Tinuhoan nga nagatudlb ug maayong pamatasan sa katilingban. Buut ko nga ang kalag sa akong amahan maoy magalamdag sa akong mga buhat, busa buut nakb hisayran ang mga kaulangan nga hikaplagan mo sa pagtudlo sa mga bata dinhi.
—Ginoo Ibarra, jang imong handumanan panalanginan gayud unya sa atong Yutang-Natawhan kon tumanon mo ang mga maayong hunahuna sa imong amahan nga namatay! —matud pa sa magtutudlo. —¿Buut ikaw masayud sa mga kaulangan nga gihibalag sa pagtudlo sa mga bata dinhi? Ania, akong asuyon:
