bata mga sulti ug mga ngalan sa bisan unsang butang, wala
ko una ipasabut kanila ang mga lagda, kay gihunahuna ko nga
unya ko na sila tudloi sa gramatika kon makasabut na sa pinulongang kinatsila. Sa gidangtag pila ka simana, ang labing mga
mahait ug salabutan makasabut nag tagidyutay kanakb ug makahimo na pagbagay ug mga sulti.
Ang magtutudlo mihunong ug nagduhaduha; unya, daw nausa ang iyang hunahuna, mipadayon pagsulti;
—Dili nako ikaulaw ang kaagi sa mga panamastamas nga akong nadawat: bisan kinsa nga nahimutang sa dapit nga akong himutangan ang iyang buhaton sama da usab sa akong gibuhat. Sumala sa akong giingon, sa sinugdan maayo pa kadto; apan human mangagi ang pila ka adlaw gipatawag akd sa sakristan mayor ni pari Damaso, nga maoy kura sa lungsod niadtong panahona. Sanglit nakasusi akong daan sa iyang dautang taras ug nahadlok akd nga mabalo unya siyag hulat kanako, misaka ako dihadiha, miyukbo ako kaniya ug gikinatsila ko ang akong pagpanghatag ug maayong buntag. Gidunolan na unta ako sa iyang kamot aron paaminon, sumala sa iyang nabatasan, apan sa pagkadungog niya nga ako misultig kinatsila, gisibog ang iyang kamot, wala larnang ako tubaga, mitalidhay pag-ayo ug giutasan ako niyag gaogao. Nahilaw intawon ako, kay diha man usab ang sakristan mayor sa among atubangan. Wala ako makatultol dayon kon unsay akong ipamulong; nanghinanaw ako sa pari apan siya nagpunay lamag katawa. Sa nadugay, nagkaupiis na ang akong pailob ug diha na unta sa tumoy sa akong dilik ang mga suiting mahalang alang kaniya, kay nagatuo man ako nga ang paglaban sa dungog kon pasipad-an dili mahimong kaulangan aron ang tawo mahimong maayong kristiyanos, ug sa diha nga akd na unta siyang pangutan-on unsay gikataw-an, mikalit siya panghilum, ug human sa katawang mabiaybiayon gibanus niya ang panamastamas, ug unya iya akong gipangutana agig paggaogao: “buenos dias diay, ¿ha? buenos dias!... ¡ha! ¡ha! ¡ha! ¡pagkadakung kataw-anan! ¡Na, maantigo na gayud ikaw nga mosultig kinatsila!”. Ug unya mipadayon pagkatawa.
Si Ibarra mipahiyum.
