kuhà ni Isabel. Moanhi usáb ang bag-ong kura sa San Diego nga buotan kaayo.
—Mobalik larnang akó ugmà unà mogikan. Karón aduna pa akóy adtuon nga hinungdanon uyamut.
Ug si Ibarra milakaw. Sa walâ na diha, ang batan-on, is parì Dámaso mipahungáw sa iyang kalagot.
—¿Nakità mo? —nagwara-wara sa kutsilyo misulti sa batanong bulagàwg buhók. —!Nianang tanàn ang kamapahitas-on ma- óy nagsugó! ¡Dili buút nga kasab-an sa kura. kay naghunàhunà nga mga tawong mabuot! ¡Mao kanày dautàng sangputanan sa pagpadalà sa mga batan-on ngadto sa Uropa! Angayàn untà nga kanà idilî sa Kagamhanan.
—¿Ug kadtong tenyente? —matud pa ni Donya Victorina nga misabat kang pari Damaso. —Sa tibuok pabii kanunay lamang nagakusmod; maayo da nga mipaulì. Tigulang na ug ¡tenyente gihapon!
Si Donya Victorina walâ makihalimót sa iyang pinangkò nga gibiaybiay ug sa ikog sa iyang saya nga gitumban sa tenyente.
Niadtong gabhiona gisulát sa batan-ong bulagawg buhok sa iyang basahón nga gihikay ug gibunyagan “Estudios Coloniales” kining mga pulong: îNgano nga ang usá ka liog ug pakô sa manók nga manglutaw sa usá ka pinggan nga tinola sa usá ka prayle makatugáw sa kalipay sa usá ka pangilin.” Ug sa iyang mga paniid gisulát kiníng mosunód: ‘Sa Pilipinas, ang tawo nga labíng waláy dapat sa usá ka panihapon kun pangilin maó ang tagbaláy: mahimò nga nianang higayona hinginlan siya sa iyang kaugalingon ug walay kabilinggan nga mahitabô. Karóng mga panahona maóy usá ka buhat sa kaluoy alang sa mga Pilipinhon nga silá dilì tudloan pagbasa ug did-an paglangyaw sa laing dapít.”
