Sa katapusan si Ibarra nakahimo pagduol ug misulti nga daw nagakurog ang tingog:
—Karon pa ako mahiabut ug midali ako paganhi aron pag- duaw kanimo . . . Nakita ko nga ikaw maayo diay labaw kay sa akong gituhoan.
Si Maria Clara daw nahimong amang; wala mosulti bisan usa ka pulong ug nagapadayon pagduko.
Si Linares gitan-aw ni Ibarra gikan sa tiil hangtud sa ulo, tinan-awan nga sa mapahitas-6ng panagway giharong sa manggiu- lawong batan-on.
Apan nakita ko nga ako wala ninyo paabuta karon — mii- ngon si Ibarra nga mihinay pagsulti; —Maria, pasayloa ako nga wala magpahibalo una modayon nganhi; sa laing adlaw asu- yan ko da ikaw sa hinungdan niining akong gibuhat karon managkita pa kita pag-usab . . . mosalig ako.
Ug dungan sa pagsulti niining katapusang mga pulong, mi- tan-aw siya kang Linares. Ang matahum mga mata sa dalaga giyahat kaniya, puno sa kaputli ug kasubo, daw nagpakiluoy, busa si Ibarra mihunong nga nalibog ang hunahuna.
—Makahimo ba ako pag-anhi ugma? Ang dalaga igo lamang mitubag pag-ingon:
—Sayud ka na nga hinangpon ko kanunay ang imong pagduaw kanako.
Si Ibarra milakaw nga daw malinawon ang buot, apan na- libog ang ulo ug gibati dakung kabugnaw sa kasingkasing. Ang iyang nakita ug gibati dili masabut: unsa kadto, duhaduha. kahanaw sa gugma, luib?
—Oh, babaye man ugod siya! —nagkanayon ang batan-on. Nahiabut siya nga walay alamag sa dapit nga gitukoran sa tulonghaan. Ang pagbuhat sa balay daku na kaayog gilak- tan; si niyor Juan, binitbit sa kamut ang mitrosan ug ang ton- ton, nagalibud kanunay sa mga sinuholan. Sa pagkakita kang Ibarra, midali pagsugat.
Don Crisostomo — matud niya—, miabut ha gayud ikaw; kaming tanan nanagpaabut kanimo; tan-awa ang kahimtang sa mga paril; usa na ka metro ug napulo ka sentimetro ang ilang gitas-on; sulod sa duha ka adlaw motupong na sila sa tawo.
— 408 —
