—Sunoga ang tanáng mga sinulat mo kun mga sinulát alang kanimo; ang labíng walay hinungdan mahimo nga lainon pagsabut ....
—Apan, ngano man lagí?
—Ngano? Tungud kay nasusi nako karon nga pipila ka tawo mangalsa batok sa Kagamhanan ug kana ipasangil kanimo aron ikáw madaut.
—Mangalsa? Kinsa may naghikay niana?
—Wala nako masusi kinsay nagpaugda niana; dili pa dugay gikasulti ko ang usa sa mga alaut mga sinuholan alang niana ug nga wala gayud mamati sa akong tambag.
—Ug kanang tawhana wala mosugilon kanimo kinsáy nagsuhol kanila?
—Oo mitug-an, human ako niya pinahi nga dili isaba sa lain ang iyang tinagoan: ikáw konó maóy nagsuhol.
—Bathala ko! —nakatuwaw si Ibarra nga nalisang.
—Ginoo Ibarra, ayaw pagduhaduha; dili kita mag-usik sa panahon kay tingali ang pag-alsa himuon karón gayud nga gab hiona!
Si Ibarra, kansang mga mata nasiga ug kansang mga kamot gitapion sa iyang ulo, daw wala makadungog sa sulti ni Elias. —Ang pag-alsa dili na kapugngan — mipadayon kini; —naulahi na ako, wala nako hiilhi ang mga pangulo niana . . . Likay, ginoo Ibarra, ampingi ang imong kinabuhi alang sa kaayohan sa imong lungsod!
—Asa man ako mokalagiw? Karong gabii ginapaabut ako!
—miingon si Ibarra nga nagpalandong kang Maria Clara.
—Adto sa bisan asang lungsod; sa Manila, sa ba’ay sa usa ka dakung-tawo, apan lakaw gayud sa laing dapit, aron walay makaingon nga ikaw maoy naghikay ug nagpalakaw sa pag-alsa!
—Unsay hunahuna mo kon ako hinuon maoy mosumbong niana sa mga punoan?
—Ikaw maoy mosumbong? —matud ni Elias nga mitan-aw kang Ibarra ug misibug; —isipon ka unya unya nga mabudhion ug talawan sa mga tawo nga nangapil nianang kasamok, ug nganlan ka sa uban nga usa ka tawong mahuyang ug kabubut-on; dagway ingnon unya nga gipasulod mo sila sa laang aron ikaw maoy mahausbaw sa mga mata sa mga punoan, dagway ingnon unya nga . . .
—456—
