enhavantan la Esperantistan Societaron. Tiu statistike estas tiel fantazia, kiel la antaŭaj, pri kiuj ni jam protestis. Malgraŭ la oficiala sciigoj senditaj al la Oficejo, la kajero enhavas pli da eraroj — rilate al nia movo en Belglando — ol veroj »[1]. Avizo a ti, qui blinde kredas omno, quo ekiras ek ta (privata e senautoritata) Ofico.
Espero Katolika, aprilo 1908. — En la « paĝo de l’ Direktor », ica respondas a kelka lektanti, ke la formi elizionita kronik, direktor esas tute konforma a la Fundamento. Sed quanti konocas la Fundamento e lektis ol nur unfoye, mem inter ti, qui juras ad ol fideleso! — Il insertas letro di Prof. E. Lime, qua, por ne atraktar sur la revuo la fulmini[2], renuncas analizar en ol la diversa opinioni quin on manifestas pri la reformi. Co pruvas stranja stando di spirito che la « kelka aboniti » qui plendis… ke on informas li tro komplete e senpartie! Ca stando di spirito esas simila a ta di la strucho. Prof. E. Lime protitas ca lasta okaziono por expresar sincere « sa plena opiniono pri la reformi ». Ni reproduktas hike ca interesanta deklari :
« (1) Mi estas konvinkata, ke ekzistas en Esperanto tre gravaj difektoj pri la reguloj de derivado kaj pri la internacieco de multegaj radikoj en la vortaro. Nei tion estus nei la lumon de l’ suno.
« (2) Tiuj reformoj estus vera progreso. Kredeble multaj konsentas pri tio; sed oni malkonsentas pri la maniero efektivigi la necesajn retormojn.
« (3) Mi kredas, ke cirkulero, eĉ de Dro Zamenhof, ne estos kapabla malhelpi la progreson : ĝi realiĝos pli malpli frue.
« (4) La plibonigo per evolucio natura estus ruino, ĉar « evolucio natura » signifas evolucio laŭ la kapricaj, mallogikaj kutimoj de vivaj lingvoj.
« (5) Plibonigo per vojo de neologismoj estas tute ne praktikebla, ĉar la novaj lernantoj devus lerni du lingvojn, kaj post kelkaj monatoj, ili ne volus plu aŭdi pri la malnova lingvo. Plie la profesoroj havus vere malfacilan taskon!
« (6) La sola praktika kaj pacifista solvo de la nuna demando estas, laŭ mi : a) lasi la Delegacion realigi sian projekton, montri ĉu efektive ĝi estas praktikebla, studi serioze la novan lingvon ĝis epoko difinita, ekzemple : unu jaro; b) krei en la Esperantistaro organizon (eble Akademion aŭ reorganizatan Lingvan Komitaton), kiu juĝos la aferon kun aŭtoritato kaj senpartieco. Post unu jaro, la kapoj estos pli kvietaj…
« Se oni konstatos, ke la reformita Esperanto vere pli taŭgas por la celo , tiam oni lojale akceptos ĝin. Se kontraŭe, oni « iros sian
