e justa. Li do tute oblivyas la « interna ideo di Esperantismo », di qua li pretendas esar la championi !
La sama jurnaleto, raportante pri la diskurso di Dro Zamenhof en Dresden, piktas la fanatika entuziasmo di la kongresani, qui, segun sa vorto, « adoris » la Maestro ! ed ol intermixas habile l’ « interna ideo » kun la netuchebla « fundamento ». Kompatinda sofismo ! En artikleto Esperanto kiel bonega edzighilo, on raportas, ke plura mariaji facesis inter Esperantisti. Ne tante fanfaronez pri ta fakto ! Volapük anke facis mariaji ! – Fine, on titolizas fotografuro : « Akcepto de Dro Zamenhof en Meissen per la reprezentantoj de la urbestraro ». Ta uzo di per vice de esas evidente maljusta : sed ol pruvas la manko di specala prepoziciono por ta kazo (da). Ni montris de longe ta difekto, e de longe propozis la moyeno remedyar ol. Sed la fanatika Esperantisti preferas « adorar » blinde la Maestro e la Fundamento, e mokar plu o min spritoze nia tri prepozicioni da, de, di. Li esus plu saja adoptante li, kune kun nia derivado, vice uzar kaprice e hazarde la prepozizioni e la afixi ; e li multe plu bone servus l’ « interna ideo » kam per frenezioza manifesti di « fideleso » e di « adoro ».
Esperanto (15 okt. 1908) publikigis astonanta artiklo da So Hodler : La lingvo kaj la popolo. La adversi di LI. objektas, ke omna linguo esas linguo di ula populo. A to la saja e sobra homi respondas, ke linguo ne apartenas necese ad aparta populo ; ke la latina, ex., vivis dum la tuta mezepoko sen ula populo, di qua ol esus la nacionala linguo. So Hodler preferas aceptar la sofismo di nia komuna adversi e proprigar ol a su : il koncedas, ke Esp. ne povus vivar, se ol ne apartenus a definita populo ; ed il audacas asertar, ke « Esp. ne estas la proprajho de la mondo, sed, kiel chiu linguo, la proprajho de siaj konstantaj uzantoj, la apartenajho de la « populo Esperantista »… Tio plene similigas la Esperantistan popolon — au eble pli ghuste superpopolo — al chia alia popolo, kaj Esp. estas la chiutaga linguo de tiu kvazaua superpopolo kaj plenumas tute saman rolon, kiel nacia lingvo al ghia propra popolo ». Ni ne perdos tempo por refutar itere ta fanfarona paradoxo di la « superpopolo. » Ni rimarkos simple ke, se Esp. divenis fakte la nacionala linguo di ula populo, ol cesas per to ipsa esar internaciona linguo, e konseque la loko esas libera por linguo vere internaciona, qua ne esos la proprajo di aparta populo, t. e. praktike di kelka fanatiki od interestuli. E ni devas salvar la « santa ideo » de la falio, per qua minacas ol la ridinda exajeri di sa freneziula partiani.
La Verda Standardo (no 2[29], novembro) montras laudinda liberaleso e vere ciencala senpartieso apertante rubriko « El Kosmoglotujo », ube on raportas pri omna proyekti di L. I. e pri la
